کاری باید کرد

خواندن وبلاگهای ضد جنگ که خوشبختانه هر روز به تعدادشان اضافه می شود مایه امیدواری است. از طریق اینترنت می شود صدای ایرانیانی که بر خلاف تبلیغات برخی از روزنامه های امریکایی با حمله امریکا به ایران موافق نیستند را به گوش دنیا رساند. اما شاید بتوان از اینترنت فراتر رفت و از وسیله های دیگر برای این هدف بهره برد. برای مثال می توان در دانشگاه ها از استادان علوم انسانی و اجتماعی که در زمینه ایران اطلاعات دارند خواست تا درکلاسهایی نیمه فرمال در مورد ایران و موقعیت تاریخی اش در خاورمیانه صحبت کنند. دو سال پیش چنین برنامه هایی بعد از جنگ عراق در استنفورد برگزارشد و کسانی مثل جول بینین (استاد تاریخ خاورمیانه) با اشاره به وقایع تاریخی و نقش امریکا در منطقه به شدت به حمله امریکا به عراق انتقاد کردند. اما فکر می کنم قبل از وقوع حادثه باید به خود جنبید. اگر دانشجوها و استادان دانشگاه های خارج از ایران دست به دست هم دهیم، شاید بشود حد اقل در سطح دانشگاه ها کاری کرد تا مردم امریکا و اروپا جوسازی های مجله هایی مثل فرانت پیج در مورد به پیشوازرفتن ایرانیان در قبال نیروهای امریکایی را باور نکنند.
اگر هر کدام از ما مسءولیت هم آوری دانشجویان دانشگاه خود را به عهده بگیریم، در مرحله بعدی می توانیم اءتلافی گسترده ایجاد کنیم و صدایمان را به دانشگاهی های خارج از ایران برسانیم.

این هم مطلبی است که در وبلاگ انگلیسی ام نوشته ام و "غلام" نامی مرا متهم کرده که طرفدار رژیم اسلامی هستم و چرت و پرت گفته ام! متأسفانه امثال این شخص که سعی دارند مو ضع خودشان را"ایرانی" تر و اصیل تر نشان داده و ضد جنگ بودن را با طرفدار رژیم بودن یکی جلوه دهند کم نیستند. چالشی که در روبرو داریم تنها جنگ طلبان امریکایی نیستند؛ دور گود نشین

های ایرانی هم که صدای پرستوها و مریم ها را نمی شنوند اصرار دارند که وضعیت سیاسی ایران دخالت امریکا را طلب می کند. پس بنویسیم و بگوییم چرا از جنگ بیزاریم که به قول فروغ، تنها "صدای انعقاد نطفه معنا و بسط ذهن مشترک عشق" است که می ماند.

مهدی جامی لیستی از وبلاگ های ضد جنگ گرد هم آورده و مرتب این لیست را به روز می کند. اگر مطلبی دیدید برایش بفرستید.